رومی ها از قیر در بورس ایران برای اهداف دارویی استفاده می کردند در حالی که از قیر برای پیشگیری و درمان تعدادی از بیماری ها از جمله جوش، دندان درد و کرم حلقوی استفاده می کردند.
در این میان، خانم های رومی از قیر برای مصارف آرایشی استفاده می کردند، در حالی که از قیر به عنوان وسیله ای برای زیبایی ابروهای خود استفاده می کردند.
قیر همچنین برای مصارف دریایی مورد استفاده قرار می‌گرفت، در حالی که کریستوفر کلمب و سر والتر رالی دریافتند که دریاچه‌های آسفالت در ترینیداد برای درزبندی مجدد کشتی‌هایشان برای سفر بازگشت مفید هستند.
از سوی دیگر، متالورژیست آلمانی، گئورگ آگریکولا، در اوایل قرن شانزدهم می‌نوشت که قیر از آب‌های معدنی حاوی نفت، همچنین از قیر مایع و از سنگ‌های حاوی قیر تولید می‌شود.
قیر مایع گاهی به مقدار زیاد روی سطح چاه ها، جوی ها و رودخانه ها شناور است و با سطل یا گلدان های دیگر جمع آوری می شود. مقدار کمی با پر، حوله کتان و مانند آن جمع آوری می شود.
قیر به راحتی به این اجسام می‌چسبد و در ظروف بزرگ مسی یا آهنی جمع‌آوری می‌شود و قطعات سبک‌تر با حرارت دادن تبخیر می‌شوند.
روغن باقیمانده برای مصارف مختلف استفاده می شود و برخی افراد آن را با زمین و برخی دیگر با روغن محور استفاده می کنند تا غلیظ تر شود.
از سوی دیگر، مدخل قیر در فرهنگ لغت Blount که در سال 1656 منتشر شد، آن را اینگونه تعریف کرد: «نوعی خاک رس یا لجن که به طور طبیعی آب پز، مانند زمین، در برخی از کشورهای آسیایی رشد می کند.
در اواسط قرن نوزدهم، استفاده از قیر برای ساخت راه‌ها برای حل مشکل گرد و غبار ناشی از تردد اسب‌ها در شهرها بود. در دسترس بودن تامین قطران از کارخانه های گاز زغال سنگ محلی منجر به استفاده از قطران برای تصفیه خیابان ها و پیاده روها شد.
