کلاه، هر یک از سبک های مختلف پوشش سر. کلاه پهلوی ممکن است عملکردهای محافظتی داشته باشد، اما اغلب نشان دهنده حساسیت پوشنده نسبت به مد است یا عملکردهای تشریفاتی را انجام می دهد، مانند زمانی که نماد دفتر یا رتبه پوشنده است.
کلاه های الیاف گیاهی با سنت های روستایی باستانی اروپا و آناتولی مرتبط است. مجسمه اولیه عطارد کلاه او را از نی ریز بافته شده نشان می دهد.
صنعتگران آتن و روم کلاسیک معمولا کلاه های مخروطی با تاج های تخم مرغی شکل از نمد می پوشیدند. موادی که از زیر باند بیرون زده بود به یک لبه تبدیل شد.
در رم این کلاه نشان طبقه پلبی بود. برده ای که آزاد می شد با چنین کلاهی عرضه شد. مردان طبقات بالا معمولاً بدون کلاه می رفتند مگر در هوای بد یا هنگام شکار یا مسافرت. امپراطور آگوستوس سزار، در دوران پیری خود، با بیرون رفتن بدون کلاه، مد جدیدی را به وجود آورد.
در مصر کلاه و دستمال ساده روی سر و ابرو می‌پوشیدند و تا شانه‌ها می‌افتادند. کلاه گیس هایی از موی انسان یا پشم گوسفند نیز به عنوان محافظ در برابر آفتاب استفاده می شد.
کلاه‌های کلاه با نمادهای درجه تزیین می‌شدند: به معنی قدرت پادشاهی، پر برای حاکمیت. در اوایل دوران قرون وسطی، مردم شهرها کلاه‌هایی مانند کلاه‌های پارچه‌ای می‌گذاشتند، که کلاهی آزاد برای مردان و زنان بود.
در سراسر قرون وسطی، زنان از همه طبقات، حجاب یا پارچه‌هایی می‌پوشیدند که موها را پنهان می‌کردند و صورت را قاب می‌کردند. در طول قرن پانزدهم، کلاه‌های زنانه رشد فزاینده‌ای داشتند.
هنین یا روسری استیپل بین سال‌های 1460 تا 1480 در فرانسه و فلاندر مد بود. زنان نیز عمامه و به اصطلاح پروانه‌ای را از گاز شفاف بالای سر می‌پوشیدند.
تعداد بی‌شماری از مدل‌های دیگر از کلاه‌های سر نیز توسعه یافته‌اند، از انواع کلاه‌های حصیری که در سرتاسر جهان توسط افرادی که در فضای باز کار می‌کنند، استفاده می‌شود.
